Калі мне пашчасціла быць у Паўднёвай Афрыцы, то мы наведвалі галоўны офіс CIVICUS у Ёханэсбургу, вось там-та я і даведалася, што плануецца такое мерапрыемства ў Манрэалі. Надзеяў амаль не было, але я падала заяўку. І цудам, за месяц да асамблеі я атрымала пазітыўны адказ і квіткі!
Яшчэ адна, на гэты раз — вялікая порцыя фота з Манрэаля, з горада, дзе я ўпершыню ступіла на «амерыканскі» бок планеты. Пад катам неба, людзі, будынкі і атмасфера. Тая, якую адчула я ў гэтай франкамоўнай кропачцы Канады.
Тут шырока, рукамі не абняць, і высока, так, што баліць шыя за першы дзень. Тут вялікія машыны і жвавыя людзі, якім пофігу, што пра іх думаюць астатнія.
Схадзіла сёння ў англіканскую царкву. Ногі самі прынеслі. Спадабалася вельмі!
Вось тут, куды мяне прывёз хуткасны аэрапортавы аўтобус №747, стаяла хвілін 5 і не магла надыхацца незнаёмай, празрыстай, чужой восенню. Параўноўваць ўнутраняе заміранне ад розных новых гарадоў — тое самае, што параўноўваць чырвонае з халодным.
Варшава — Парыж — Манрэаль — Таронта — Ашава — Ніагара — Манрэаль — Амстэрдам — Варшава! Вярнуся 11 верасня. Будзе шмат фота 🙂 А пакуль — самалётнае-трансатлантычнае 😉
Зараз распавяду вам пра маю 29 краіну і пра тое, як я трапіла з Берліну ў Валенсію абсалютна бясплатна.
Наступнага дня я выправілася з Маастрыхта ў Эсэн, дзе мяне чакаў мой былы аднакурснік, які зараз робіць Ph.D. у Бохуме.
Панядзелак, які пачынаецца і складаецца з дарогі і новых гарадоў, ідэальны 🙂 Роўна месяц таму, 25 чэрвеня я выправілася з Хаана, Нямеччына ў Маастрыхт, Нідэрланды. Праўда, дарога апынулася з прыгодамі, але пра ўсё па парадку.
На трэці дзень пасля абароны магістэркі я стартавала ў еўратрып: ідэя і маршрут былі прыдуманыя недзе на тыдзень працяглага гугла добрых транспартных прапаноў і спалучэнняў.
Я ў адпачынку: як сапраўдны еўрапейскі студэнт паехала ў вандроўку адразу пасля абароны дыплома!
На берагах Кейптаўна ладзяць прабежкі людзі ўсіх рас і нацыянальнасцяў, а крыху далей за горадам жывуць марскія львы, кракадзілы ды… пінгвіны!
Скіруемся да легендарнай кропкі афрыканскага кантыненту: край Афрыкі, дзе зліваецца два акіяны, і месца, дзе з’яўляецца таямнічы «Лятучы Галандзец»!
Першае, што трэба паглядзець у Кейптаўне, — гэта Сталовая гара, якая раней была… выспай!
Сёння пашпацыруем па Кейптаўне, самым паўднёвым горадзе самай Паўднёвай Афрыкі.
Аказваецца, у натуральных умовах дзікія жывёлы не толькі выглядаюць, але і пачуваюцца шчаслівей! Скіруемся ў джунглі, у прыродны парк Пілансберг на поўначы ПАР.
Скіруемся на поўнач Ёханэсбурга: там знаходзіцца турма старога форту ХIX стагоддзя. Зараз там, акрамя турмы-музея, знаходзіцца і … Канстытуцыйны суд!
Саўэта. Раней гэта быў прыгарад Ёханэсбурга, куды высялялі чорных, якія працавалі на золатаздабычы. А зараз гэта — бедны раён гораду. Запрашаю на шпацыр!
Праблемы студэнтаў Паўднёвай Афрыкі мала чым адрозніваюцца ад праблем нашых студэнтаў. Канешне, апроч таго, што ў Афрыцы 30% маладых людзей — хворыя на СНІД.
Музей апартэіду кранае амаль да слёз. Не, там няма ніякіх жахлівых кадраў закатаваных чорных, ніякіх пастрэляных ці павешаных целаў. Усё пачынаецца з квітка.
З нагоды дня вызвалення Нэльсана Мандэлы з турмы 11 лютага ў 1990 годзе, а таксама з нагоды ўгодак адыходу Мубарака ад улады ў Егіпце, у той жа дзень год таму я была запрошаная на моладзевую канферэнцыю медыя-актывістаў «Ад Кейптаўна да Каіра».
Гэтых хлопчыкаў я сфоткала ў Саўэта: былое гета, месца адсялення чорнага насельніцтва з Ёханэсбургу падчас апартэіду.
© Christina Bodendorfer, 2023 • Все права защищены
При использовании материалов обязательно письменное разрешение автора.