За маімі плячыма — спартыўная заля, Мубарак Холл (іранічненька!), поўная людзей: усе выбарчыя ўчасткі перамясціліся сюды, каб падлічыць галасы. Ведаеце, у секунду, калі я гэта пабачыла, я забылася на 20 танкаў і БТРаў звонку, на аўтазакі і «касманаўтаў» з дубінкамі. У такой атмасферы, з камерамі і сотнямі назіральнікаў падрабіць нешта немагчыма. І яшчэ: кожнай краіне — свая дэмакратыя. Разумееце? Людзі такія натхнёныя, такія шчаслівыя! Усе! Побач са мной сідзеў сябра з Егіпта і ледзь не плакаў ад шчасця…
