Перу [7]: Пустыня і оазіс Хуакачына
Нарэшце пад вечар мы дабраліся да пустыні і да самага сапраўднага оазіса Хуакачына. Возера пасярод пяскоў! Даехаць да горада — 1$, таму тут самае тусовачнае турыстычнае месца, як апынулася.
Нарэшце пад вечар мы дабраліся да пустыні і да самага сапраўднага оазіса Хуакачына. Возера пасярод пяскоў! Даехаць да горада — 1$, таму тут самае тусовачнае турыстычнае месца, як апынулася.
Как настоящие туристы мы сделали ход конем и заказали единственную экскурсию, которую предлагала местная туристическая компания.
У краіне, дзе ніхто з нас ніколі не быў і планаў дадатковага падарожжа ніхто не будаваў, прыйшлося выбіраць метадам тыка. Тык — Іка ў 300 км ад Лімы.
Сёння я пакажу вам астатнія фоткі з Лімы. Шкада, не было на гэты горад шмат часу, бо ў асноўным сідзелі ў чатырох сценах, на Асамблеі. На горад было па 15 хвілін удзень, былі вечары і ночы, якія праходзілі ў размовах, таму толькі тройчы я выехала за межы «нашага раёна»: на акіян, у бар у старым горадзе і на кірмаш.
Я не паспяваю выкладваць фотаздымкі. Люблю гэты стан, але трэба нейк браць сябе ў рукі.
Перадкаляднае падарожжа ў Нямеччыну. Як заўжды, чыстыя эмоцыi. Глядзiце самi.
Две недели, как я уехала из Варшавы. Некоторые из вас просили меня потом написать «как тебе будет после переезда», и есть такие, кто до сих
Прыняць рашэнне дапамагаюць сітуацыі, вандроўкі, людзі, азарэнні і словы. А потым, калі недзе глыбока ўнутры рашэнне ўжо даўно прынятае, варта аднаго слова, адной неасцярожнай фразы каб сказаць: «Паехала-ка я дадому!».
Прыемна: Беларусі прысвечаная цэлая серыя ў SP, а Расію яны ўзгадваюць у апошніх секундах: з’яўляецца Іісус у цішотцы Free Pussy Riot.
Шмат розных дат: ад лістапада ажно да траўня 2013.
… Менавіта тут да мяне дайшло, ДЗЕ Ляпісы здымалі свой кліп «Я верю» 😉
Спусціліся мы з велічэзнай тэлевежы і … пабачылі заліты сонцам горад з высокім-высокім сінім небам, моцным ветрам, цёплым восеньскім сонцам і жоўтых светлафораў! Запрашаю на першую частку шпацыру.
Як апынулася, у Манрэалі чыгуначны вакзал знаходзіўся ад мяне ў некалькіх кварталах і ў першы ж вольны дзень ўжо ў 6 з нечым раніцы я сідзела ў цягніку на Таронта!
Быў апошні дзень у Манрэалі, закрыццё Асамблеі CIVICUS і апошнія шпацыры па цікавым напаўфранцузскім горадзе з мяккім ад вялікай вады паветрам. Вось так мяне злавілі і сфоткалі ў той дзень мясцовыя фатографы.
Працягваю паказваць фотачкі з Манрэаля. Вось гэта — раніца, від на горад з дваццаць-нейкага паверху, з-пад даху. Ва ўсіх новых будынках адно з першых маіх дзеянняў — гэта скатацца на апошні паверх у выведку 😉
Калі мне пашчасціла быць у Паўднёвай Афрыцы, то мы наведвалі галоўны офіс CIVICUS у Ёханэсбургу, вось там-та я і даведалася, што плануецца такое мерапрыемства ў Манрэалі. Надзеяў амаль не было, але я падала заяўку. І цудам, за месяц да асамблеі я атрымала пазітыўны адказ і квіткі!
Яшчэ адна, на гэты раз — вялікая порцыя фота з Манрэаля, з горада, дзе я ўпершыню ступіла на «амерыканскі» бок планеты. Пад катам неба, людзі, будынкі і атмасфера. Тая, якую адчула я ў гэтай франкамоўнай кропачцы Канады.
Тут шырока, рукамі не абняць, і высока, так, што баліць шыя за першы дзень. Тут вялікія машыны і жвавыя людзі, якім пофігу, што пра іх думаюць астатнія.
Схадзіла сёння ў англіканскую царкву. Ногі самі прынеслі. Спадабалася вельмі!
Вось тут, куды мяне прывёз хуткасны аэрапортавы аўтобус №747, стаяла хвілін 5 і не магла надыхацца незнаёмай, празрыстай, чужой восенню. Параўноўваць ўнутраняе заміранне ад розных новых гарадоў — тое самае, што параўноўваць чырвонае з халодным.
Варшава — Парыж — Манрэаль — Таронта — Ашава — Ніагара — Манрэаль — Амстэрдам — Варшава! Вярнуся 11 верасня. Будзе шмат фота 🙂 А пакуль — самалётнае-трансатлантычнае 😉
Зараз распавяду вам пра маю 29 краіну і пра тое, як я трапіла з Берліну ў Валенсію абсалютна бясплатна.
© Christina Bodendorfer, 2023 • Все права защищены
При использовании материалов обязательно письменное разрешение автора.