Спусціліся мы з велічэзнай тэлевежы і ... пабачылі заліты сонцам горад з высокім-высокім сінім небам, моцным ветрам, цёплым восеньскім сонцам і жоўтых светлафораў! Запрашаю на першую частку шпацыру.

Як апынулася, у Манрэалі чыгуначны вакзал знаходзіўся ад мяне ў некалькіх кварталах і ў першы ж вольны дзень ўжо ў 6 з нечым раніцы я сідзела ў цягніку на Таронта!

Быў апошні дзень у Манрэалі, закрыццё Асамблеі CIVICUS і апошнія шпацыры па цікавым напаўфранцузскім горадзе з мяккім ад вялікай вады паветрам. Вось так мяне злавілі і сфоткалі ў той дзень мясцовыя фатографы.

Працягваю паказваць фотачкі з Манрэаля. Вось гэта - раніца, від на горад з дваццаць-нейкага паверху, з-пад даху. Ва ўсіх новых будынках адно з першых маіх дзеянняў - гэта скатацца на апошні паверх у выведку 😉

Калі мне пашчасціла быць у Паўднёвай Афрыцы, то мы наведвалі галоўны офіс CIVICUS у Ёханэсбургу, вось там-та я і даведалася, што плануецца такое мерапрыемства ў Манрэалі. Надзеяў амаль не было, але я падала заяўку. І цудам, за месяц да асамблеі я атрымала пазітыўны адказ і квіткі!

Яшчэ адна, на гэты раз — вялікая порцыя фота з Манрэаля, з горада, дзе я ўпершыню ступіла на "амерыканскі" бок планеты. Пад катам неба, людзі, будынкі і атмасфера. Тая, якую адчула я ў гэтай франкамоўнай кропачцы Канады.

Тут шырока, рукамі не абняць, і высока, так, што баліць шыя за першы дзень. Тут вялікія машыны і жвавыя людзі, якім пофігу, што пра іх думаюць астатнія.

Схадзіла сёння ў англіканскую царкву. Ногі самі прынеслі. Спадабалася вельмі!

Вось тут, куды мяне прывёз хуткасны аэрапортавы аўтобус №747, стаяла хвілін 5 і не магла надыхацца незнаёмай, празрыстай, чужой восенню. Параўноўваць ўнутраняе заміранне ад розных новых гарадоў - тое самае, што параўноўваць чырвонае з халодным.