Спусціліся мы з велічэзнай тэлевежы і … пабачылі заліты сонцам горад з высокім-высокім сінім небам, моцным ветрам, цёплым восеньскім сонцам і жоўтых светлафораў! Запрашаю на першую частку шпацыру.

Як апынулася, у Манрэалі чыгуначны вакзал знаходзіўся ад мяне ў некалькіх кварталах і ў першы ж вольны дзень ўжо ў 6 з нечым раніцы я сідзела ў цягніку на Таронта!

Быў апошні дзень у Манрэалі, закрыццё Асамблеі CIVICUS і апошнія шпацыры па цікавым напаўфранцузскім горадзе з мяккім ад вялікай вады паветрам. Вось так мяне злавілі і сфоткалі ў той дзень мясцовыя фатографы.

Калі мне пашчасціла быць у Паўднёвай Афрыцы, то мы наведвалі галоўны офіс CIVICUS у Ёханэсбургу, вось там-та я і даведалася, што плануецца такое мерапрыемства ў Манрэалі. Надзеяў амаль не было, але я падала заяўку. І цудам, за месяц да асамблеі я атрымала пазітыўны адказ і квіткі!