Тут шырока, рукамі не абняць, і высока, так, што баліць шыя за першы дзень. Тут вялікія машыны і жвавыя людзі, якім пофігу, што пра іх думаюць астатнія.

Схадзіла сёння ў англіканскую царкву. Ногі самі прынеслі. Спадабалася вельмі!

Вось тут, куды мяне прывёз хуткасны аэрапортавы аўтобус №747, стаяла хвілін 5 і не магла надыхацца незнаёмай, празрыстай, чужой восенню. Параўноўваць ўнутраняе заміранне ад розных новых гарадоў — тое самае, што параўноўваць чырвонае з халодным.