Я не буду грузіць зараз лінгвістычным рэлятывізмам: каму цікава, пачытаеце самі. Скажу толькі тое, што сама на гэты конт думаю, хоць гэта і будзе складана без упадзенняў у літдыбр.
Так, мова чалавека звязана з тыпам мыслення, бо кожнае слова — гэта не набор сімвалаў, гэта пэўны вобраз у галаве, які звязаны менавіта з гэтым словам. Калі чалавек вучыць новую мову, некаторыя сувязі падвойваюцца, а калі пераходзіць цалкам на іншую мову, то гэтыя сувязі разбураюцца і будуюцца наноў. Менавіта ад гэтага маўленне — гэта аўтаматычны працэс, які не вымагае дадатковых мазгавых працэсаў, акрамя як тых, што звязаныя з тэмай размовы. Гэта маё моцнае перакананне, якое я праверыла на практыцы ў тым ліку, калі некаторыя рэчы па-ангельску не маюць адпаведнікаў у беларускай і наадварот, а пра рускую з беларускай і казаць няма чаго, бо там хоць і падобная будова мовы і падобная граматыка, але такія розныя назвы адных і тых жа словаў, якія цалкам мяняюць вобразы ў галаве.
Гіпотэза Сэпіра-Ўорфа
Гіпотэза Сэпіра-Ўорфа (па-ангельску: Sapir-Whorf Hypothesis), або гіпотэза лінгвістычнай адноснасьці — канцэпцыя, распрацаваная ў 30-х гадох XX стагодзьдзя, паводле якой структура мовы вызначае мысьленьне і спосаб пазнаньня рэальнасьці. Іншымі словамі, мяркуецца, што людзі, што размаўляюць на розных мовах, і думаюць па-рознаму. Аўтарамі канцэпцыі зьяўляюцца амерыканскія этналінгвісты Эдуард Сэпір і Бэнджамін Ўорф.
У мяне шмат разгалінаванняў гэтай ідэі ў галаве, я пра гэта шмат чытала, гэты пост проста для таго, каб закцэнтуалізаваць думкі, бо яны даўно ў галаве акумулююцца, і я пакуль не прыдумала, што з імі рабіць 🙂 Хто яшчэ пра гэта думае?)