Берлін. Хоць і шэрыя гмахі ды шматпавярхоўкі са шкла, а ўсё адно адчуваецца, што Горад — жывы, што Горад дыхае. Дыхае і запаўняе цёплым дыханнем халодныя восеньскія вуліцы, фарбуе ўсьмешкамі твары людзей, фарбуе рознымі колерамі будынкі і дрэвы, трамваі ды цягнічкі, што мітусяцца туды-сюды скрозь Берлін кожны, кожны дзень.
Берлін. Горад, у якім хочацца маўчаць і слухаць музыку Горада, калі будынкі, машыны, людзі і дрэвы ствараюць непаўторную аўру, зліваюцца ў адзін толькі сэрцам чутны рытм, у мільёны імпульсаў, ад якіх не стамляешся нават ад цэлага дня на нагах. Гэта той рэдкі выпадак абсалютна гарманічнага горада, калі ў ім спакойна і зусім не страшна. Гэта той выпадак, калі горад праглынае цябе з вялікім апетытам і трымае ўсімі сваімі нябачнымі вінцікамі і магніцікамі, ды так, што з’язжаць не хочацца зусім, і гатовы штодня блукаць па адной і той жа Штрассэ унтэр дэн Ліндэн, пад Кугелем, на Алексе, і хочацца яшчэ і яшчэ, бо няма ні прытарнасці, ні назойлівай затлумленасці, ні позіркаў з-пад ілба, ні шэрых вопратак вакол… Горад, дзе за Сцяной пачынаецца сапраўдная Эўропа.
Берлін. У ім камфортна быць сам насам з сабой, і рэзанансна радасна быць побач з сябрамі. Горад, які хочацца есці лыжкай. Горад для шчасця. Горад для людзей.
